With this fairy-tale-like title, visual artist Mary Roussioti is introducing herself in her first solo exhibition in Poland. The narratives of her works, however, are not bound by the narrow limits of language but become carriers of ideas and emotions through form, color and gesture.

Roussioti’s painting – mostly abstract, with bright colors and with an unconventional use of media, since she uses even industrial materials, plastics and spray paint – has its main reference to the intersection between expressionism and pop. From abstract expressionism she borrows the values of the imprint and interest in pure matter, solidity of composition and form. Almost every painting is actual paint on a surface that creates an illusion of space. The clarity of this process is profoundly liberating since it creates an open endedness. From Pop it borrows playfulness and skepticism. In addition, it includes street art and graffiti features as the experience of the contemporary urban landscape, but in a non-intrusive manner. Her work is transcendental, crossing the boarders and boundaries between movements, time and place.
In accordance with the above, she builds this exhibition that spans more than twenty years of artistic production. Through its autobiographical nature, she closes a larger circle, by returning to her second place of origin of h

er family: Poland. In the courtyard of the exhibition space, she creates her most recent work entitled “Mind the Gap”, an in-situ installation that critically examines, among other things, the way in which the concept of Greek culture is perceived through the reproduction of archaeological findings, ignoring sometimes contemporary artistic production. The artist intervenes in a non-violent way with the remains of classical antiquity, transforming the experience of viewing them into something completely modern. She raises important questions such as what art has been produced in Greece in this historical void, from then until now and how we can manage the cultural heritage as a carrier of collective memory, as something continuous. Her reflection includes the events that are consciously left out of the historical record of every culture, leaving corresponding gaps and condemning the repetition of gray areas of the past.
The audience is invited to witness a very personal narrative, a viewing of the self through the filter of abstraction and draw their personal conclusions about the gesture as a political act. The artist formulates reflections on the social issues that concern her through her work. The ultimate goal is to raise awareness towards visual stimuli and the identification of the collective with the personal testimony. Με αυτό τον παραμυθένιο τίτλο συστήνεται η εικαστικός Μαίρη Ρουσιώτη στην πρώτη ατομική της έκθεση στην Πολωνία. Οι ιστορίες που αφηγούνται τα έργα της όμως δεν δεσμεύονται από τα στενά όρια των λέξεων αλλά γίνονται φορείς ιδεών και συναισθημάτων μέσω της φόρμας, του χρώματος και της χειρονομίας.

Η ζωγραφική της Ρουσιώτη- επί το πλείστον αφηρημένη, με έντονα χρώματα και με αντισυμβατική χρήση των υλικών αφού εργαλειοποιεί και εντάσει στην δουλειά της ακόμα και βιομηχανικά υλικά, πλαστικά και σπρέυ- έχει την βασική της αναφορά στο μεταίχμιο μεταξύ εξπρεσιονισμού και ποπ. Από τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό δανείζεται τις αξίες του αποτυπώματος και του ενδιαφέροντος για την καθαρή ύλη, την στιβαρότητα της σύνθεσης και της φόρμας. Εξάλου κάθε ζωγραφικό έργο είναι στην πραγματικότητα χρώμα πάνω σε κάποια επιφάνεια που δημιουργεί μια ψευδαίσθηση χώρου. Η καθαρότητα αυτής της διαδικασίας είναι βαθιά ελεύθερη αφού αφήνει την ανάγνωση ανοιχτή για κάθε επισκέπτη. Από την Ποπ δανείζεται την παιχνιδιάρικη διάθεση και την αμφισβίτηση. Ακόμα, εντάσει στοιχεία από την street art και το graffiti, την εμπειρία του σύγχρονου αστικού τοπίου, αλλά με έναν τρόπο μη παρεμβατικό ως προς το τοπίο. Η δουλειά της είναι υπερβατική, ξεπερνώντας τα σύνορα μεταξύ κινημάτων, χρόνου και τόπου.

Σε απόλυτη συμφωνία με το παραπάνω βρίσκεται ολόκληρη αυτή η έκθεση στην οποία παρουσιάζεται το έργο είκοσι και παραπάνω χρόνων. Μέσα από τον αυτοβιογραφικό του χαρακτήρα διαγράφει έναν μεγαλύτερο κύκλο, με μια επιστροφή στην δεύτερη της καταγωγή, στην κατά το μισό οικογενιακή της γενέτειρα χώρα, την Πολωνία. Στην αυλή του εκθεσιακού χώρου δημιουργεί το πλέον πρόσφατό έργο με τίτλο “Mind the Gap”, μια in-situ εγκατάσταση που εξετάζει κριτικά μεταξύ άλλων και τον τρόπο με τον οποίο γίνεται αντιληπτή η έννοια της ελληνικής κουλτούρας μέσα από την αναπαραγωγή των αρχαιολογικών ευρυμάτων, αγνοώντας ενίοτε την σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή. Η καλλιτέχνης επεμβαίνει με έναν μη-βίαιο τρόπο στα απομεινάρια της κλασσικής αρχαιότητας, μεταμορφώνοντας την εμπειρία της θέασής τους σε κάτι απολύτως σύγχρονο. Εγείρει σημαντικά ερωτήματα όπως το τί συμβαίνει στην τέχνη που παράγεται στον Ελλαδικό τόπο σε αυτό το ιστορικό κενό, από τότε ως τώρα και πως μπορούμε να διαχειριστούμε την πολιτιστική κληρονομιά σαν φορέα συλλογικής μνήμης και σαν κάτι συνεχές. Ο προβληματισμός της γενικεύεται γύρω από τα γεγονότα που συνειδητά αφήνονται έξω από την ιστορική καταγραφή κάθε πολιτισμού, αφήνοντας αντίστοιχα κενά και καταδικάζοντας στην επανάληψη μελανών σημείων του παρελθόντος.

Το κοινό καλείται να παρακολουθήσει μια πολύ προσωπική ιστορία, μια θέαση του εαυτού μέσα από το φίλτρο της αφηρημένης αφήγησης και να βγάλει τα προσωπικά του συμπεράσματα για την χειρονομία σαν πολιτική πράξη. Η καλλιτέχνιδα διατυπώνει προβληματισμούς για τα κοινωνικά ζητήματα που την απασχολούν μέσα από τα έργα. Ο απώτερος σκοπός είναι η ευαισθητοποίηση προς τα οπτικά ερεθίσματα και η ταύτηση της συλλογικής με την προσωπική μαρτυρία.